Bugun sabah Lidya'ya kahvalti yaptirirken (genelde kendisi de oldukca sey tirtikliyor belevemsi bir seyler ama bu sabah resmen ben yaptiriyordum) gorevime odaklanmis bir calisan gibi duygumu isin icine katmadan "hadi"lemeye basladim.
Agzini acmadi. Basini cevirdi. Mizirdandi. Aglamakli oldu.
Normalde israr etmem. Tamam der, elini yuzunu siler "Doydummmm!" rutini yapar mama sandalyesinden kaldiririm. Bugun oyle yapmadim. Israr ettim. Birkac gundur pek yiyesi yok. Var bir kazintisi. Israrim biraz da bu yuzden. Ac kalmasin bu cocuk!
Ben israr ettikce o inat etti. Biraz sesim yukseldi. Durdu. Bana bakti bakti bakti... O kadar derin bir sekilde, anlamaya calisarak, ne oldugunu bulmaya calisarak gozumun ta icine bakti ki o an yine dumur oldugum anlardan biriydi. Yine kalbini kirdim cocugun diye ic gecirdim. En sevmedigim zamanlar.
Tamam deyip kaldirdim sandalyesinden.
Meger kaka yapmis. Ben anlamamisim. Cocugum da ne yapsin, once mizildayarak sonra ellerini bana uzatarak, en son da aglayarak bana anlatmaya calismis. Ama anasi anlamamis.
Ona kizdigim zamandaki bakisi var ya, o bakis beni anlamadin bakisi. Sesimi duymadin, ihtiyacimi gormedin, neden boyle yaptin bakisi. Ve hayal kirikligi bakisi.
Icime oturdu. Neyse ki cabuk toparladim ama o bakisi kolay kolay unutabilir miyim, bilmiyorum.
Ah be kuzu. Konusamamak ne kotu.
Gerci konusabilsek ne... Bazen konussak da duymuyoruz ya birbirimizi.
Dinlemek zor zanaat. Hakkiyla dinleyebilmek...
Pınar geçen ay aynısını ben de yaşadım. Çok az uyuduğumuz bir gecenin sabahında Barış'ı beşiğine koydum ve biraz daha uyumak istedim. O kadar çok bağırdı, o kadar çok ağladı ki bana da geldiler. Nedir arkadaş 10 dakika duramıyor musun, 10 dakika uyuyamıyor muyum dedim. Aldım kucağıma ve evet kaka yapmış. Çok çok üzüldüm ben de ama bir taraftan da oh olsun Barış efendi sürekli ağlar huysuzluk yaparsan kalırsın bok içinde dedim:D
YanıtlaSilÜzülelim ve ders çıkaralım ama annelik böyle işte. Böyle böyle öğreneceğiz.
Sanirim oyle Sezen'cim. Her zaman gulluk gulistanlik olmuyor iste.
Sil