Kedimle savasiyor, kendimden nefret ediyorum.

Hic bilmedigim bir benle tanistim dogumdan sonra. Hic sevmedigim, yanimda yakinimda olsun istemedigim bir ben.

Bu ben oyle ofkeli ki, tamamen saf, ilkel, kirli ve medeniyetten, sevkatten nasibini almamis bir ben. Kendisinden nefret ediyorum. Cunku cok kontrolsuz. Cok zayif zamanlarda cikiyor meydana ve cok ani gelisiyor. Gittikten sonra geriye utanc, uzuntu ve cogunlukla gozyasi kaliyor.

Dusunuyorum, bir cocugum daha olsa onunla nasil basa cikardim diye. Cunku canim oglum; kalbimde, sakinligimde, dilimdeki canim; davranislarimda dusmanim gibi.

Ciddi manada bir davranim bozuklugu basladi hayvanda. Ben ne zaman kizi uyutuyorum, o o zaman bogure bogure miyavlamaya basliyor.

Ve kiz uyaniyor.

Ve ben ben olmuyorum.

Bunu ozellikle utanayim, yerin dibine geceyim diye yaziyorum. Az once oyle bir hiddetlendim ki uykusundan zaten kedi sesi ile uyanmis daha kendine gelememis kizim anlamaya calisir gozlerle bana bakti. Ve sakinlesemedim. Kedimi arkasindan bagirarak kosturdum, yakalasam hirpalayacaktim. Kabardi hayvancik, ne oldugunu anlamadi. Sinir krizi gibi bir sey gecirdim resmen, dislerim sikmaktan aciyor hala.

Sonra sakin ol diyerek (soylemekle oluyorsa...) kizin yanina geldim ve onu pispislamaya giristim. Kediyi de sesi duyulmasin diye salona kapattim. Kiz uykuya kendini yeniden teslim ederken ben de aglamaya basladim. Bunu ona/ onlara nasil yaparim? Ikisi de evlat, ikisini de cok korkuttum. Simdi asagi inip salon kapisini actigimda oglumun gozune nasil bakarim bilmiyorum. Mavis mavis bakacak. Ve soramayacak, ben ne yaptim da bana boyle davraniyorsun, diye.

Ihmal ediliyor. Istemeden de olsa bu bir gercek. Aksam kizi uyutup ona dondugumde bir sure oynadiktan sonra hole gecip bogrunuyor yine. Yine kafamdan alevler cikiyor. Anlasamiyoruz bu ara. Frekans uymuyor. Cok uzuluyorum. Yuregim paramparca.

Canim cigerim derdim ona, simdi nereye konumlandigini bilemiyor hayvancik. Hic de oyle davranmiyorsun, ne bilecegim beni sevdigini diyecek dile gelse.

Ne yapip da sondururum bu davranisi bilemiyorum. Bir sisenin icine su koydum, onu salliyorum kiz odasindayken. Ama kucagimdayken ve gunduz olmuyor iste. Her miyavda gidip susturmaya calisinca davranisi kaliplasti. Simdi biliyor ki miyav= ilgi.

Gecen gun uzunca sohbet ettik kocamla. Benim defaktolarimdi konu daha cok. Degistim ve bunun farkindayim ve memnun degilim. Son yazilar hep serzenis zaten. Sorunlardan kacmaya o kadar alismissin ki, simdi kacamayacagin bir durumdasin ve saldiriya geciyorsun dedi bana. Ayrintisi da var elbette. Yardim kabul etmiyorum, ofkemi bu nedenle kontrol etmede zorlaniyorum, kendi kurallarim var ve esnemiyorum. Kendime bakmiyorum, sosyallesmiyorum. Bok gibi bir sey yani. Su aptal telefona cok takildim, beynimi uyusturuyorum surekli. Memnuniyetsizlik mode on.

Asla hayal ettigim yerde degilim. Ve yine kocam bunu soyle acikliyor; o kadar idealistsin ki, olmayinca paramparca oluyorsun. Her seyi kontrol edemeyecegimi ogrenmem lazim. 7 yilini psikoterapist olmak icin harcayan biri icin bu cok aci bir sey.

Gercekten once kendimi parcaladim simdi de sevdiklerimi parcaliyorum.

Itiraf no: 5

Bugun gercek anlamda aksam bir seyler yapabilmeyi cok istedim. Disari cikmak, eve misafir gelmesi, sohbet etmek, iki tek atmak... Boyle sinemaydi, konserdi ivir zivirdi degil ama. Insanlarla yapabilecegim bir seyler olsun istedim. Bunda karsi komsumuza gelen misafirin payi yok degil tabii. Bir eglence, bir nese, bir mutluluk falan.

Neyse, benim de kizim liseye bi' baslasin, nasil yikiyorum ortaligi, piiii...

Ben

Bu aralar kendimi hic begenmiyorum. Davranislarimi, fizigimi, duygularimi, durusumu, aynadaki yuzumu. Resmen hala hormonlar tarafindan kontrol ediliyorum, bazen gram beynim yok.

Cocuk var ama ben de varim kafasina hala erisemedim. Bazen o kadar pacozum ki, o anda degil de geri donup baktigimda anliyorum bu durumu.

Sagligimi da cok onemsemiyorum. Ciddi bir alerjik rahatsizligim oldugunu dusunuyorum ve inatla doktora gitmiyorun. Dilimde hep ayni laf; su cocuk az buyusun de. Iyice kotuleseyim diye mi bekliyorum, ne yapiyorum, bilmiyorum. Hayatimla ilgili yaptigim tek iyi sey o da bir aydir seker tuketmemek. Gecen gun esimin bayila bayila yedigi bir cikolata vardi. Ondan tattim. Kendi yaptigim kuru meyveli sekersiz kurabiyelerim cok daha efsaneydi. Kendimi takdir ettigim tek sey bu.

Eski duzen hayallerde kaldi. Ev duzeninden bahsetmiyorum. Iliskiler de oyle. Kocamla da, kedimle de. Tek derdim gunduz kizimla olayim, o mutlu olsun, gece uyuyayim, ertesi gune enerji toplayayim. Kedi resmen yatmami bekliyor benim anca o zaman koynumda. Bazen oyun oynamak istiyor sanirim canina tak ediyor, gece miyavlamaya basliyor. Kiz uyanacak diye endiseleniyor ve ofkeleniyoruz. Gecen gun kocam cok abartti, onun da tahammulu yok, cok kizdi hatta bence kontrosuzlesti. Evde cocuguyla kavgasini ayiran dertli ana gibi hissettim kendimi. Cunku bir ara yalvarirken buldum kendimi, ne olur sakinles diye. Simdiye dek evdeki ilk ve asla tekrarlanmamasini istedigim siddet sahnesi buydu.

Cok oynasmaya da gelmiyorum bu ara. Enerjim yok. Ergen kizlar gibi "Sadece sarilalim, tamam mi?" diyecek moddayim. Ne zaman duzelirim bilmiyorum. Ama sakincali sularda yuzuyorum.

Yani ozetle her seyi, kendim dahil arka plana atiyorum.

Mutsuz degilim. Ama eksik hissediyorum. Zaten sorun da bu. Bu saydiklarimla ilgili en ufak bir acaba demesem ustune dusmem. Ama butun bu olan bitenden oturu huzursuzum. Degismem, degistirmem lazim. Nasil yapacagimi bilemiyorum. Kocam katalizor aslinda. Onun akisina kendimi biraksam belki biraz daha esneyecegim. Ama bu sefer de sanki kiza haksizlik ediyormusum gibi geliyor. Birinden birini secmek istemiyorum elbette, oyle olmamali. Ama sanki oyleymis gibi oluyor. Off, kafalar karisik.

Ha bu arada, eskiden hic olmazdi. Kocamla atismaya basladik. Cok ciddi sekilde degil ama bu da beni rahatsiz ediyor. Sevdigim birinin bana gonul koymasi, her zamanki gibi davranmamasi bende ciddi bir panik hali yaratiyor. Kaybetme korkusu yasiyorum sanirim. Bir de sucluluk duyuyorum. " O senin icin neler neler yapiyor bak, sen nankor musun?" gibi.

Raporlarim uzayabildigi kadar uzadi. Artik ucretsiz izin icin dilekce vermem lazim. Acaba baska bir yerden biraz daha bulabilir miyiz diye hala zorluyor kocam. Dilekce veremedim. Onumde 15 gun kadar bir surem kaldi. O zamana kadar gelmezse izin onayi sictim. Kocamda onun gerginligi de var, ne bok yicez biz simdi diye. Yapacak bisey yok. Ben buyutmek istiyorum cocugumu. Ve nasil oluyorsa hala bunun en iyi yol olabilecegini, bunu yapmanin ilerisi icin getirisinin daha cok olacagini, kiymetli oldugunu anlamiyor. Yarin ise gidecegim desem cok mutlu olur. Deli midir nedir? Keske azicik evimin kadini cocuklarimin anasi olacaksin ayarinda bir adam olsaydi.

Eskisi gibi oluyor mu her sey bilmiyorum. Eskisinden daha guzel olsun istiyorum.

Besinci ay

Inisli cikisli, firtinali sakin, duygusal olarak "la nöruyoz?" dedigim bir aydi.

Ama simdiye dek en en en cok eglendigim aydi. Ay bizim kiz espri bile yapmaya basladi, nasil eglenmeyeyim?

Dordun ortalarinda anneme gittim. Orada bi yamulttu beni kizce. Derdimiz uykuydu. Uyudu mu mis, uyumadi mi mizik mizik. Kimse cekilmez, o da cekilmiyor. Bir de hava rezaletti. Yerini yadirgadi, ayni odada yatmaya alisik degiliz, ben onu yadirgadim, eski yatak odam beni bogdu, kizim da aynisini hissetmistir sanirim, got korkusundan bizimkilerle oturamadim dogru duzgun ha uyandi ha uyancak, e bari ben de uyuyayim ne kadar uyusam kardir diye dusundum. Izmir bize iyi gelmedi yani. Eve geldik her sey duzeldi. Hatta simdiye kadarki en uzun uykusunu uyudu. Agzimiz acik kaldi, o kadar diyeyim. Nasil uykuya hasret kaldiysa...

Cok yakin bir arkadasim dogum gunumde bana geldi, uzun zamandir birileriyle sohbet etmiyordum, sosyallesme adina iyi geldi ancak tedirginligimi atamadim ustumden. O da bana "Konfor alanini biraz daralt, eskiye donmek icin bir seyler yap" dedi. "Haklisin" demekten baska bir sey diyemedim. Bilmiyorsun canisi, bilmiyorsun bi'tanesi, uykusu bozulursa senin de agzin yuzun yamuluyor, duzen degisirse midene kramplar giriyor, anlayamazsin cunku anne degilsin diyemedim. Ukala gibi gorunmek istemem ama bu is cidden boyleymis. Davulun sesi uzaktan hos gelirmis. Bana dedigi icin kv.ye kiziyordum ama bu is bazi zamanlar icin anne olunca anlarsinmis.

Kusum cok gulec. Bayiliyoruz o gulerken, ben de kocam da kendimizden geciyoruz, o kadar cok. Mutlu bir bebek oldugu icin de ayrica seviniyorum. Emeklerinin karsiligini almak boyle bir sey sanirim.

Salyalar deli gibi. Ates yok, miziriklik yok. Ama tukuruk bombaligi tam gaz devam. Gun icinde 29627271 kez giyecek degistiriyoruz,  cunku hepsi sirilsiklam.

Baba ile gece uyutma denemeleri yaptik bir iki kez. Gece uyaninca kocam gitti. Onu kucagina alan kisinin ben olmadigimi anladiginda aglamaya basladi. Kiyamadik. Uykular hala bende yani. Aslinda sikayetci degilim ben, cok zorlamiyor cunku. Ama zorunluluk hali oldugunda nasil uyuyacak bilmiyorum. O kadar cok direniyor ki! Aksam onu birine emanet edip cikmak benim icin mumkun degil fakat kocam su ara buna yol yapiyor. Ulen daha sen susturamiyosun cocugu, nasil olacak diyemiyorum. Anlatamiyorum. Cunku bkz. bagimlilikla suclanmak!

Gun icinde benden bagimsiz biraz daha vakit gecirmeye basladi. Bu cidden sahane bir sey. Bahsettigim sureler 15 dk 20 dk falan ama insanlik icin kucuk benim icin dev gelisme.

Kediye yuruyor cok fena. Dokunmasiyla hunharca oglanin killarini yolmasi an icinde gerceklesiyor. Onu gorunce cok mutlu oluyor, kahkahalar atiyor, ona gitmek istiyor. Gelecekte birileri birilerini haklayacak ama kim galip gelir simdilik yorum yapamiyorum.

Memeyle arasi pek muhtesem degil. Uyku oncesi uyku sonrasi firt firt cekiyor biraz ama cok cabuk sikiliyor. Biberon ya da alistirma bardagi fark etmiyor. Hep oyle okudum cunku, "biberon meme reddi yapar". Alistirma bardagi da gayet ayni etkiyi yaratiyor aslinda. Belki artik buyudugu icindir. Ya da bu direncin sebebi meme ve uykuyu iliskilendirdigi icindir. Uyumak istemedigi icin emmek de istemiyor olabilir. Ama ben rezil bir girdabin icine giriyorum. Kucakta hop hop hoplatarak emziriyorum. Uyku saatine denk geldigi icin de bayiliyor bir sure sonra tabii. Memeyi birakirsa diye endisele8niyorum. En azindan su yaz gecse bari. Ha, benim hic niyetim yok biraktirmaya ama o isterse yapacak bir sey yok.

Biraz daha kolay ama biraz daha zor bir hale geldi pek cok sey. Kolay cunku anliyor artik olan biteni. Ve zor, yine ayni sebeple, anliyor, dikkati dagiliyor, dinliyor, anlamlandirmaya calisiyor.

Biraz daha "Yeaa sana mi benziyor yoksa!!!" yorumlari almaya basladim. Ama gecen gun biri ayni kv. dedi. Pas vermedim. :D Surati, ifadesi degisti ama gercekten. Yeni dogdugu zaman tam anlamiyla bir alien oldugu gercegini kabul etmek lazim. Ama tabii her sey, kuzguna yavrusu sahin gorunur hesabi...

Dusunuyorum, cok aman aman bir degisiklik, bir ucus yok bu ara.

Gelecek ay ek gidaya baslayacak Lidya, nasil olacagi konusunda cok heyecanliyim.

Ben hala cok rahat degilim. Yuregimdeki o hoplama hali siddeti cok yuksek olmasa da devam ediyor. Belki de gecmeyecek, bilmiyorum ki.

Itiraf no:4

Gerci itiraftan cok cahilligime doymayayim yazisi bu.

Hastanedeyiz. Kizim dogdu. Ebe arkadasim dedi ki " Iki saatte bir emzirmek diye bir sey yok, bebek ne zaman isterse emzirmelisin." Tamam, bunda bir sikinti yok. Ama bana demedi ki, sutunu arttirmak icin sik sik emzirmelisin. Demesi mi lazimdi, buyuk ihtimale bunun nasil olmasi gerektigini bildigimi dusundu. Ama emzirme konusunda tam bir kara cahil oldugum icin bebegimin talep etmesini bekledim.

Ve ilk gun kizim cok uzun saatler boyunca pek talepte bulunmadi. Hastane odasinda gelen giden vardi, onlarin yaninda emziremedim. Uyuyordu bir de. Sonra nihayet ikinip sikilip dayanamayip  kibarca "Bi' gider misiniz artik!" diyebildim. Ve sonra gece oldu. Emzirdim elbette ama genelde kizim uyudu. Sabah, ben de ameliyatin verdigi rehavetle salak gibi " Uyudu, ne guzel." dedim. Dogruya dogru, dinlendik. Ama ya bebegin kan sekeri? Ozel ebe ile calistigimiz icin talep etmedikce hastane hemsireleri bize dokunmadilar. Ama dogumdan sonra normal olarak arkadasim gitti. Biz de oylece kalakaldik. Ve hastaneden cikarken bebegimin tartisina bakilmadi. 5 gun sonra ogrendik kilosunun azaldigini. Cocuk doktoruna o zaman gitmistik cunku.

Ve ben evde de gece uyurken biraktim kizimi. Cok uzun uyumuyordu elbette ama uyuyordu yine de. Uyandirip emzirmek aklima gelmiyordu, bebek talep etmiyordu cunku.

Yaklasik dogumdan bir hafta sonra, aymaya basladim. Dogum oncesi yapmam gereken okumalari yaptiktan sonra. Hic sorun yasayabilecegimi dusunmemistim cunku, okumaya gerek yoktu.

Annem arada diyordu, daha sik mi emzirmelisin gibi. Tam da ne dedigini animsamiyorum cunku bana bir oneride bulunan herkese kukreyerek yanit veriyordum. Ofkem o kadar coktu ki hicbir bok bilmedigim halde her seyi biliyormus gibi davraniyordum.

Hayattaki pek cok seyi bilmiyorsun aslinda. Biraz tecrubeden yararlanip cevrendekileri kucumsemesen hayat daha kolay olabilir. Kendin icin belirledigin tek bir otorite oluyor ve sorgulamadan onu dinleyip baska her seye kulak tikiyorsun.

Bazen cok cahil ve anlayissiz oluyorsun.