Uyku ve Ofke

Bu yaziyi uzun zaman once yazmis, yayinlayamamis, arada gel git yapan ruh halimden ne dogru ne yanlis bilememis ve fakat pek cok ananin gectigi yolun boyle oldugunu ve dahi olacagini gormus ancak yine de o hengamede insan olarak beklentilerini hala ve hala koruyan biri olarak duzenliyorum. Bold olmayan yazi karakteri eskiye ait. Bir bebekle ne kadar eskiye ait olabilirse iste...

Lidya sakin bir cocuk. Ciddi manada karsi ciktigi bir sey olmadigi muddetce aglama nobetlerine girmiyor. Uyandiginda aglamiyor, kendi kendine konusmaya baslayip bir sure sonra sikildiginda mikir mikir sesler cikartiyor. Dogdugundan bu yana cok nadir oyle cigrindan cikarcasina bosu bosuna agladigini hatirlarim.

Ama pek cok bebekte oldugu gibi uyku uyumasini beceremiyor. Kendini o kadar cabuk uyandiriyor ki, elleri, sagdan sola donmesi, evin icinde bir yerden gelen cit sesi... Tam dalamadigini dusunuyorum. Cogunlukla gunduz kucagimda birakiyorum ki sadece uyusun, bolunmesin diye. Ki onda bile en cok bir saat deliksiz uyumustur.

Eee, yani?

Belani mi ariyorsun diyorum kendime ama sirf bu uykuya dalmada gucluk yasamasi yuzunden gece uyandirmaya cekiniyorum. Uyandiktan sonrasi party hard cunku.

Daha once sekiz milyon kez falan yazmis olmaliyim, uykum benim cok kiymetlidir. Kimin degil ki? Hafta ici eve misafir gelsin ve gec gitsin, kurtlanirim. Uyku saatim gecikmeye basladi mi ben de ipler kopar. Sabirsizlanmaya baslarim. Simdiye dek bunu sabote eden bir sey olmadigi icin arada olan bir iki seyi tolere edebiliyordum.

Bebeklendikten sonra islerin degisecegini, degismesi gerektigini bilinc duzeyinde kabul ettim. Nitekim cok da sorun yasamadim. Ben daha direncli olurum diye dusunuyordum.

Fakat...

Bazen oyle anlar geliyor ki, tahammul diye bir sey kalmiyor bende. Gece beslenmesi icin kucagima aldigim cocugum bir sure sonra kipir kipir olmaya baslayip uykusunu cesitli sekillerde acinca ve yeniden uykuya dalmasi yuzyillar surunce bende kayis kopuyor. Bazen.

Once kaygi ile basliyor. Zaman ilerledikce bu kaygi siddetleniyor; Uyumadi... Ne zaman uyuyacak? Daldi? Yine kendini uyandirdi! Saat ilerliyor. Iki saat sonra yeniden kalkacagiz... Bir bucuk saat... Bir saat... Uyumazsa nasil buyuyecek...

Iste boyle boyle gerilip yay oluyorum. O kadar ofkeleniyorum ki, kendime sasiyorum. Ve yapacak bir seyim yok. O anda "Of bu da yapilir mi, ne sacma dedigim her seyi yapiyor ya da yapacak kivama geliyorum. Caba harcayip sonunda hala kipir kipir eller ayaklar ile karsilasinca da ofkeleniyorum. Cunku benim de uyumam lazim. Cunku gunduz hic ama hic uyuma firsatim yok. Cunku Lidya gunduz uyumuyor. Bu yuzden gece birkac saat benim kurtaricim.

Derken derken surece alistim. Patlamalarimim cogu da sut ile iliskili olunca ben de artik bu durumu ipe ipe kabullenmeyi ogrenince Lidya'nin gece uykusu standartlari belirginlestikce sakinledim. 

Gunduz uykulari cok dandik ama. Bir yandan okudugum ve benim de dogru oldugunu dusundugum egitim isi var, diger yandan sabrim yok ve kiyamiyorum.  

Iki gun once bir deneyeyim dedim. Uyandiktan birbucuk saat sonra yeniden uyutmaya calistim. Rutinsel seyler yaptim, iste perde kapatma, muzik, bez degistirme, emzirme, pispislama, hafif yamulunca yataga birakma. Cart diye gozleri acildi cocugun. Sonra uzmanciklarin onerisi ile sss-pat yapayim dedim. Ama benim kiz kipirdiyor. Bu insanlar bu uygulamalari nasil yapiyor? Bir kere sirtini donmedi sipa, neresine pat yapacagim? Bir de kalkmaya calisip durdu. Kafayi kaldiriyor, poposunu kaldiriyor,donuyor, kiziyor... Yok, dedim,yapamayacagim bunu ben. Alis kizim sirt,bacak, popo agrilarina. 

Sonra uykusu acildi. Iyi yatakta dur dedim. Durdu. O sirada kuslari kontrol etmeye gittim. Ne yemleri ne sulari kalmis. Sabahtan beri bebek uyutmaya calismakla yipranan sinirlerime fazla geldi bu kadari
 Bogure bogure agladim. Lidya mizirdanmaya basladi. Bir de gectim onun karsisinda agladim. O kipirdandikca daha cok ofkelendim. 10 dakika kadar surmustur sanirim. 

Sonra cok buyuk pismanlik, vicdan azabi, kendini suclamalar... Biz psikodrama calisirken hep ebeveynlerin yukunu tasimaktan ne kadar incindigimiz, yoruldugumuz cikar oyunlarda. Ne zaman ki boyle bir durum olsa kizima yuk veriyormusum gibi hissediyorum. Hakkim yok, kendime cok kiziyorum. 

Onun uykulari ile mucadele etme halim tamamen o gunku ruh halimle dogru orantili. Normal olarak... Bazen sabir gosterebiliyorum bazense cildiracak gibi oluyorum. Olma ama Pinar, lutfen olma...

Uyku galiba saglikli bir bebek icin ailenin karsilastigi ilk challenge. Yemesi var, sendromu var, okulu var, telefonu var, televizyonu var. Her seyin basi da sabirli olmaya bagli. Minicik kalbini kirmak cok korkutuyor beni, sinirlenmem kolay kolay ama gozumun dondugu kontrolsuzlesme anindan son anda dondugum zamanlar oldu. Bu beni korkutuyor. Babam gibi oldugumu dusunuyorum ve ofle yuzunden ne cok uzuldugumu animsayip dur diyorum kendime, dur! 

Ki kizima tesekkur ederim, gunduz yeterli eneriji bulabilmem icin gece uyuyorsun. Hep boyle ol, olur mu kuzucum? Buzme sen o minik dudaklarini ♥️

Itiraf no: 2

Evimi bok goturdugune canim oglumun kurkune dokundugumda elime gelen tozlu his ile ikna oldum. Temizlik isine bir care bulmam lazim, yoksa oglan sokak kedisinden hallice olacak.

Neredeyse

Her yerde kar var sarkisindaki gibiyiz. Ama bizde her yerde don var, gomlek var, atlet var, cisli bezler var. Yikayip yikayip utuleyemiyorum resmen. Ulen bir de yikanabilir bez almistim yenidogandan itibaren kullanacaktim. Ve hatta ogrenenanne'cigim kiciyla gulmustu bana. Ben de challenge demistim. Simdi donup bakiyorum kendime; sen once yemek yiyebildigine dua et haniiiimm! Boklu bez yikayacakmis bir de. Hayir, resmen ic savastayim, bir yandan icim acirken ote yandan da oyle bencillesiyorum ki az daha uyku, az daha kendime ait zaman diye, gozum gormuyor hicbir seyi.

Bundan boyle yuz tane falan oldugunu dusunun. Ablanin acisi acimizdir.

Neyse, bir iki haftaya anam geliyo. O cocuk bakar ben de temizlik yaparim. Hadi insallah, fingercross!

Ucuncu ay

Bugun resmi olarak ise geri donme tarihim. Rapor aldim. Is de neymis ki, diyorum. Kusum evdeyken is de neymis?

Bugun resmi olarak uc ayi bitti kizimin. Artik algim "Vay hinisini cok hizli geciyor zaman." seklinde degil. Aksine oldukca yavas akiyor. Gunler ciddi manada rutin. Kiza gunluk rutinler olusturacagim diye kendim rutin oldum. Tracy okuyarak kendime easy yaptim resmen. Kizim mi? O kendine gore takiliyor.

Bu masum bakislarin ardinda neler var tireysii!

Hanfendi tam bir kipirdak. Yataga yatirip uyandiginda aksi yonde buluyorum bazen, lan bunu boyle mi yatirmistim acaba diye tereddute dusuyorum.

Hanfendi iki ayak uzerinde basmaya bayiliyor. Uctu uctu en sevdigi seylerden biri. Kucakta etrafimda dondugumde cok mutlu oluyor. Emerken arada kafayi kaldirip bana bakiyor, dinliyor ve tipik bebek utangacligini yapip kafayi kolumun altina gomuyor. Icime sokasim geliyor. Kucagimda farkli, karsidan bakarken farkli cocuk gibi geliyor bana, kendime guluyorum. Kucagimdaki daha tatli bu arada.

Egimli yatmayi hic hic hic sevmiyor. Govdesi dik olacakmis. Oturur pozisyonda yani. Oturtmuyorum elbette. Fakat gecen gun Izmir'deyken kendi kendine oturur pozisyona gelmis, dik duramamis yana kaymis, oylece duruyordu.

Deliler gibi tukuruyor. Dis mi, erken degil mi? Anlamiyorum da kabarcik var mi yok mu?

Dun ilk kez bebek arabasinda sallanirken uyudu. Biz sok! Ve oyle komik uyudu ki emekli dedeler gibi. Gozunden dusen gozlugu ve gazetesinin bulmaca eki eksik. Oylece durdugu yerde uyudu.

Uykulari hala pek degismedi
 Gunduz yaklasik 45 dklik uykusu var. Gece ise derin ve uzun. Bir yandan buna mutlu olurken ote yandan mama verdigin icin boyle diye vicdanim sizliyor. Mama verilen cocuk cok uyur ya.

Mamayi azaltamadim. Olmadi. Kilo vermeye basladi ve ben de artik savasamiyorum dedim. Cunku gercekten perisan oldum. Mutsuz, meme istemeyen bebegin agzina meme tikistiran, baska hicbir sey yapamayan birine dondum. Ha, emzirme kampi mi; yaptim. Eds mi; yaptim. Denedim mi; denedim. Ama olmadi ya, o sut kizimin kilo almasina yetmedi. Hala saginca dogru duzgun sut cikmiyor. 20 cc falan cikinca, oha benden nasil sut cikti lan, diye boburleniyorum. Yazik ben. Bu icimde hep yara olarak kalacak. Hayattaki en buyuk basarisizligim. Ne yaparsam yapayim yasini hep tutacagim. Psikodrama da calistim bu konuda. Duygum degismiyor.Ama yasamaya da alistim.

Cikardigi sesler cesitlendi. Hareketleri cesitlendi. Latin muzikleri ve eski Turk film muziklerini seviyor. Gerci ben onlarla daha guzel saklabanlik yapiyorum. Bu yuzden olabilir.

Kumas kitabi var. Ona hasta. O hisirdadikca deliriyor,resimlere bakacak diye gozleri sasi oluyor, agzina goturuyor. Hatunun en sevdigi oyuncagi resmen. Anasi elinden telefon dusurmezken bebe kitap seviyor. Afferim kizim.

Yiyecekleri koklatiyorum. Halamin varsayimi kokulari tanirsa yemesi kolaylasir. Kuzenim de ogluna oyle yapmisti, simdi adamin en sevdigi yemek sevket-i bostan. Ay hadi insallah!

Kendisi muhtesem bir ege yemegidir. 

Artik belirli sureler dahilinde biraz birakiyorum kizi. Bahsettigim calismaya katildim Izmir'de. Sabah aglamaktan bir hal oldum. Hanfendinin keyfi yerindeymis. Annem kardesim ve kocam iyi is cikarmislar. Onlari zorlamamis. Bana da cok iyi geldi. Nefes aldim. Egitim aldigim yer ile ev arasi araba ile 10dk uzaklikta degil.  Bu nedenle tolere edebildik. Arkasi da geldi zaten. Dil kursuna gidiyoruz kocamla, babaanne ve dedeyle kaliyor. Onlarda biraz daha zor geciyor,sakin kalmakta zorlaniyorlar, cocuk da panik oluyor sanirim. Zamanla alisacaklar. Umarim.

Ayagini kesfetti. Surekli kici havada. Bez degistirirken ayagi yakaliyor, birakmiyor. Daha agzina goturmeyi akil etmedi ama. O da olur yakinda.

Mimikleri cok tatli. Bebeklerin anlik degisebilen saskinlik, mutluluk, korku, uzuntu arasinda hizlica gecis yapan ifadelerine cok guluyorum. Dudagini buzerken bir anda guluveriyor, ne cabuk unutuyorsun, degil mi? Ne guzel...

Kucagimda uyudugunda neden baska yerde uyumuyor diye yakinirken simdi kucagimda uyuyor bi'tanem diyorum. Cidden duygum cok degisti.

Bebek sanirim kadina kendisini ayricalikli hissettiriyor. Sana bagli, en cok seni benimseyen, bazi seyleri sensiz yapamayan, sende guven bulan, minicik, guzellik bir sey. Bazen korkutuyor ama. Uzuyor da. Ben olmazsam ne olur peki? Illa ki hayatta kalir ama... Amalar cok fazla.

4. Trimester bittigine gore sanirim artik daha hizli buyuyebilirsin kizim.

Ne guzelsin.

Dikkat! Yuksek doz sikayet icerir

Sanirim kocamla bazi problemler yasiyorum. Ve bunun asil sebebi benim artik yuk tasimaktan yorulmus olmam. Ama buna yol acan da benim.

Soyle ki, yorgunum. Hatta yorulmaktan yorgunlugumun siddetinin farkina bile varamiyorum. Ve yorgunlugumu paylasmak istiyorum. Kim ile? Kocamla.

Hatali oldugum pek cok nokta var, iliskimizin ta en basindan beri farkinda oldugum ve onemsemedigim seyler. Ama simdi o hurmalar beni tirmalamaya basladi. Birlikteligimizin basindan beri en cok yuku ben aldim. Ikimiz de farkindayiz, her muhabbette kocam takdirle anar mesela benim bu halimi. Aslinda bir anlasma gibiydi. O bana kendini anlatti, ben buyum dedi, ben de kabul ettim. Cocuk olana dek bazen bende bunalti yaratsa da siddetlenmemisti fakat simdi bazi seylere tahammul edemiyorum. Artik tasin altina daha cok elini koymasini bekliyorum.

Sorun hayatimizla ilgili sorumluluklar almak. Bunun ilk maddesi de su anda eve bakmak. Bebekle yapisik geziyorum. Bu yuzden rutin ev islerini eskisi gibi takip edemiyorum. Basit seyler aslinda istedigim, gunluk rutinler. Ama ben el atmadigim surece bu rutinler gerceklesmiyor.

Ne bunlar?
-Yemek
-Camasir (yikama, asma, toplama, utulenmeyecekleri durme)
-Utu
-Bulasik (yikama, makineye koyma,bosaltma)
-Supurge
-Cop cikarma
-Alisveris (gida)
-Hayvanlarimizin bakimi
-Banyo tuvalet temizligi
-Mutfak tezgahi temizligi

Simdilik baska aklima gelmiyor. Bazilari her gun yapilmali, bazilari birkac gunde bir olsa da olur.

Dedim ki, is bolumu yapalim.
Dedi ki, benden bunu bekleme.

Kolaylastirici olsun diye yazdim. Takmadi. Yetemiyorum dedim, umursamadi. En son yine dile getirdim.

Bebegi ona verdim ve biraz pispislamasini istedim. Belki uyur diye. Beni dinlemedi. Iyice uyardi cocugu. Tamam yine ben uyutacagim ama biraz sen de caba harca, degil mi? Gayet duzgunce bu konu hakkindaki sikintimi anlattim. Oradan ev islerine dondu konu. Ve benim isteklerim, benim kararlarim, benim askeri duzenime dondu is. Emir verip kontrol ediyormusum. Yemin ederim o kadar dikkat ediyorum bir sey soylerken...

Oradan oraya zipladik. Net olarak yapmayacagim dedi. Zaten mukemmel yapmiyormusuz, o zaman yapmaya gerek yokmus.

Peki.

Peki ben artik agzimi acarsam... Kicimi toplamaya halim yok, butun evin yuku bende olacak, bebegin yuku bende olacak, o gidip gelecek, mutlu olmasi icin daha da caba harcayacagim... Boyle bir dunya var mi?!

Az once bulasik makinesini bosaltiyordum. Yapma simdi dedi. Bekliyorum ki ben yaparim diyecek. Yarin yaparsin dedi.

Guldum sadece.

Hep kandirmisim kendimi, olur mu benim kocam da yardim eder bana diye. Cocuk geldi her sey daha da yorucu olmaya basladi. Ve benim hayatimi kolaylastiran bir kocam yok.

Cok uzgunum.