Uyku ve Ofke

Bu yaziyi uzun zaman once yazmis, yayinlayamamis, arada gel git yapan ruh halimden ne dogru ne yanlis bilememis ve fakat pek cok ananin gectigi yolun boyle oldugunu ve dahi olacagini gormus ancak yine de o hengamede insan olarak beklentilerini hala ve hala koruyan biri olarak duzenliyorum. Bold olmayan yazi karakteri eskiye ait. Bir bebekle ne kadar eskiye ait olabilirse iste...

Lidya sakin bir cocuk. Ciddi manada karsi ciktigi bir sey olmadigi muddetce aglama nobetlerine girmiyor. Uyandiginda aglamiyor, kendi kendine konusmaya baslayip bir sure sonra sikildiginda mikir mikir sesler cikartiyor. Dogdugundan bu yana cok nadir oyle cigrindan cikarcasina bosu bosuna agladigini hatirlarim.

Ama pek cok bebekte oldugu gibi uyku uyumasini beceremiyor. Kendini o kadar cabuk uyandiriyor ki, elleri, sagdan sola donmesi, evin icinde bir yerden gelen cit sesi... Tam dalamadigini dusunuyorum. Cogunlukla gunduz kucagimda birakiyorum ki sadece uyusun, bolunmesin diye. Ki onda bile en cok bir saat deliksiz uyumustur.

Eee, yani?

Belani mi ariyorsun diyorum kendime ama sirf bu uykuya dalmada gucluk yasamasi yuzunden gece uyandirmaya cekiniyorum. Uyandiktan sonrasi party hard cunku.

Daha once sekiz milyon kez falan yazmis olmaliyim, uykum benim cok kiymetlidir. Kimin degil ki? Hafta ici eve misafir gelsin ve gec gitsin, kurtlanirim. Uyku saatim gecikmeye basladi mi ben de ipler kopar. Sabirsizlanmaya baslarim. Simdiye dek bunu sabote eden bir sey olmadigi icin arada olan bir iki seyi tolere edebiliyordum.

Bebeklendikten sonra islerin degisecegini, degismesi gerektigini bilinc duzeyinde kabul ettim. Nitekim cok da sorun yasamadim. Ben daha direncli olurum diye dusunuyordum.

Fakat...

Bazen oyle anlar geliyor ki, tahammul diye bir sey kalmiyor bende. Gece beslenmesi icin kucagima aldigim cocugum bir sure sonra kipir kipir olmaya baslayip uykusunu cesitli sekillerde acinca ve yeniden uykuya dalmasi yuzyillar surunce bende kayis kopuyor. Bazen.

Once kaygi ile basliyor. Zaman ilerledikce bu kaygi siddetleniyor; Uyumadi... Ne zaman uyuyacak? Daldi? Yine kendini uyandirdi! Saat ilerliyor. Iki saat sonra yeniden kalkacagiz... Bir bucuk saat... Bir saat... Uyumazsa nasil buyuyecek...

Iste boyle boyle gerilip yay oluyorum. O kadar ofkeleniyorum ki, kendime sasiyorum. Ve yapacak bir seyim yok. O anda "Of bu da yapilir mi, ne sacma dedigim her seyi yapiyor ya da yapacak kivama geliyorum. Caba harcayip sonunda hala kipir kipir eller ayaklar ile karsilasinca da ofkeleniyorum. Cunku benim de uyumam lazim. Cunku gunduz hic ama hic uyuma firsatim yok. Cunku Lidya gunduz uyumuyor. Bu yuzden gece birkac saat benim kurtaricim.

Derken derken surece alistim. Patlamalarimim cogu da sut ile iliskili olunca ben de artik bu durumu ipe ipe kabullenmeyi ogrenince Lidya'nin gece uykusu standartlari belirginlestikce sakinledim. 

Gunduz uykulari cok dandik ama. Bir yandan okudugum ve benim de dogru oldugunu dusundugum egitim isi var, diger yandan sabrim yok ve kiyamiyorum.  

Iki gun once bir deneyeyim dedim. Uyandiktan birbucuk saat sonra yeniden uyutmaya calistim. Rutinsel seyler yaptim, iste perde kapatma, muzik, bez degistirme, emzirme, pispislama, hafif yamulunca yataga birakma. Cart diye gozleri acildi cocugun. Sonra uzmanciklarin onerisi ile sss-pat yapayim dedim. Ama benim kiz kipirdiyor. Bu insanlar bu uygulamalari nasil yapiyor? Bir kere sirtini donmedi sipa, neresine pat yapacagim? Bir de kalkmaya calisip durdu. Kafayi kaldiriyor, poposunu kaldiriyor,donuyor, kiziyor... Yok, dedim,yapamayacagim bunu ben. Alis kizim sirt,bacak, popo agrilarina. 

Sonra uykusu acildi. Iyi yatakta dur dedim. Durdu. O sirada kuslari kontrol etmeye gittim. Ne yemleri ne sulari kalmis. Sabahtan beri bebek uyutmaya calismakla yipranan sinirlerime fazla geldi bu kadari
 Bogure bogure agladim. Lidya mizirdanmaya basladi. Bir de gectim onun karsisinda agladim. O kipirdandikca daha cok ofkelendim. 10 dakika kadar surmustur sanirim. 

Sonra cok buyuk pismanlik, vicdan azabi, kendini suclamalar... Biz psikodrama calisirken hep ebeveynlerin yukunu tasimaktan ne kadar incindigimiz, yoruldugumuz cikar oyunlarda. Ne zaman ki boyle bir durum olsa kizima yuk veriyormusum gibi hissediyorum. Hakkim yok, kendime cok kiziyorum. 

Onun uykulari ile mucadele etme halim tamamen o gunku ruh halimle dogru orantili. Normal olarak... Bazen sabir gosterebiliyorum bazense cildiracak gibi oluyorum. Olma ama Pinar, lutfen olma...

Uyku galiba saglikli bir bebek icin ailenin karsilastigi ilk challenge. Yemesi var, sendromu var, okulu var, telefonu var, televizyonu var. Her seyin basi da sabirli olmaya bagli. Minicik kalbini kirmak cok korkutuyor beni, sinirlenmem kolay kolay ama gozumun dondugu kontrolsuzlesme anindan son anda dondugum zamanlar oldu. Bu beni korkutuyor. Babam gibi oldugumu dusunuyorum ve ofle yuzunden ne cok uzuldugumu animsayip dur diyorum kendime, dur! 

Ki kizima tesekkur ederim, gunduz yeterli eneriji bulabilmem icin gece uyuyorsun. Hep boyle ol, olur mu kuzucum? Buzme sen o minik dudaklarini ♥️