Murphy, sen misin?

Bir klisedir... Anne kisisi ne zaman kendisi icin ufacik bir sey yapmaya karar verse, o zaman bebek bir anda peydah olur.

Hatirliyorum, kuzenler daha bebekken ne zaman anneleri yemek yemeye baslasa ya uyanirlar, ya cisi gelir, illa ki kadincagizin yemegi bok olur, o kalabalikta bile rahat edemezdi.

Bizim kizda da banyo sensoru var. Ne zaman tek basima banyo yapmak istesem ( kiz dogdugundan beri banyolar iki kisilik yapiliyor. Onden kizi yika, babaya ver, geri kalan zamanda miziklamaya baslamadan yikan, hizli hizli hizli...) kizim uyaniyor!

Normal yatis saatinde yatirip guzelce banyo yapayim dedim. Bir hafta once. Her sey yolunda. Uyudu. Ben de bir guzel hazirlandim. Oje falan da surecegim sonrasinda bak, o kadar hazirim. Suya girdim. Nasil mutluyum. Sicak suyun altinda butun kaslarim gevsemis, kismen medite olmusum, kendimden gecmisim... Cart diye kapi acildi. Kocam: "Kiz uyandi." Hayal kirikliginin boylesi! Dustan ciktim, kafada havlu, sinirler tepede, uyut yine piremsesi. Neyse uyudu. Ben de sac kurutmaya calis, dis fircala derken uyuklamaya basladim. Basim hafif islak kaldigi icin de ertesi gun hastalik basladi. Oh, ne guzel.

Dun de, bu kez gunduz vakti. Uyandi, beslendi. Kocam kuzenine goturmek istedi, "Ay buyur, ben de dusa girerim." dedim. Demez olaydim. Gittiklerinden bes dakika sonra mesaj geldi. "Kaka!"

Sonrasinda yine iki kisilik banyo yaptik. Pacalarimizdan kakalar akti. Kadere gel.

Sanirim artik kabullenmeliyim. Yeni banyo arkadasim. Kizim.