Bir tuhaf yazi

Bu nasil gebe isimli blogu yazmaya baslarken temel motivasyonum her seye sikayet etmekti. Hamilelige, duygulanmaya, annelige... Pek cok seyin gereksiz abartildigini, ne olacak ki canimciligi, ben ne de cool gebeyim bak demeyi falan yazacaktim. Ki yazdim da. Inanilmaz rahat bir hamilelik gecirdim. Ne midem bulandi, ne kustum, ne aserdim, ne evimin isinden geri kaldim, ne kendimi birine muhtac hissettim, ne uykusuz kaldim. Dah da saysam aslinda sayarim. Kolay bir donemdi.

Guzel miydi? Bu kadar kolay gecen, ufacik tefecik ici dolu tursucuk kizimin bu kadar sorunsuz bir zaman yarattigi zaman benim icin hic de guzel degildi. Kotu de degildi. Ama duygusuzdu. Cok duygusuz hem de. Baslangicta acik acik istemedim. Kizimi ya da baska bir bebegi isteyip istememek degil, bebekli bir kadin olmayi kabullenememekten. Sikintiya gelememekten. Hazir hissetmemekten. Hayatimin herhangi bir doneminde hamile kalayim anne olayim gibi bir istegim yoktu. Anac bir insan degilim. Cocuklarla is disinda bir diyalog gelistiremem. Aglak zirlak halleri bana fazla gelir. Butun bunlar bana anne olmamak icin bir gerekce kazandiriyordu.

Ama kullandigim dogum kontrol hapini biraktim. Ve biraktigim ay hamile kaldim. Cok hizli oldu. Daha tirnak icinde denememistik bile. Oluverdi. Ve benim icin cok aniydi. Hamileligi ve cocugumu kabullenemedim bir sure. Gercekten blog adi gibi; bu nasil gebeydim. Boyle gebe mi olurdu? Psikolog olmanin verdigi de bilgi sahibi olma haliyle icinde bulundugum duygu durumunu, cogunlukla  huznu yasarken kendimi sucladim. Cunku ortada bir bebek vardi ve arastirmalar derdi ki bebekler hisseder. Bir yandan duygularimi kabul edip coskulanmadigim icin kendimi suclarken bir yandan da zaman ilerliyordu.

Ve 40 doldu. Gelmedi kizim. Gelmek mi istemedi, ben hic hazir hissetmezken o da mi duygumu aldi benim, gelemedi mi, guvenemedi mi? Bilmiyorum. Ogrenme sansimiz da yok. Ama dogum surecim az biraz bunu gosteriyor. Baslayamayan, mudahalelere ragmen baslayamayan dogum. Dogamayan kizim.

Dun ruya gordum. Dogum anindayim. Bacaklarimin arasinda bir kafa var, elliyorum, goruyorum. Kizimin kafasi. Ayni. Incecik saclarini, rengini goruyorum. Ve mutluyum. Oluyor diyorum, doguyor iste. Hamileligim boyunca hissetmedigim coskuyu ruyamda hissediyorum.

Ve bugune geliyorum. Geceden beri ruyam ve yarattigi his aklimda. Ve kizimin dogum sahnesini yeniden sekillendirmek istiyorum. Gercegini biliýorum. Ama olmasini istedigim ve dusledigim baska.

Kizim kucagimda. Uyuyor. Izmir yolundayiz. Yagmur yagiyor, kokusu da burnumda simdi. Uyku saati konusunda endiseli ciktim evden. Simdi diyorum ki uyumasin. Ya da koynumda uyusun, ne olur. Su an sanki gebelikte onun vaktinden, sevgisinden calmisim gibi hissediyorum. Uzuluyorum.

Geri donme sansim olsaydi her seyi bastan alir ve onu karnimdayken cok sevmeye baslardim. Ben cok sevmeye biraz gec basladim cunku. Cok surundum, bocaladim. Geri donusu olmayan bu yol bana cok ama cok agir geldi. Hala zor uzunca bir sure de zor olacak.

Sevmenin disinda, bana guven duymasi benim icin cok onemli. Bugun kangurudayken kangurunun kenarina yapisivermis eli, oyle uyumus. Kucucuk cani bende. Bana guvensin, bir de babasina, kosulsuz. Yetiskinlikte su bilgi geliyor insana; ebeveynlerim beni seviyor ama gosterme sekli boyleymis demek... Yani sevdiklerine bir sekilde ikna ediyor insan kendini, sevmemek olur mu ya, diye. Ama guvenmek var bir de. Ebeveynlerim benim yanimda dedirtebilmek cok onemli . Cok sevdigim kizimin bana cok guvenmesini saglayabilirsem ben bu isi yaptim, diyebilecegim sanirim.

Yasam cok garip ya. Omrum dedigim oglum kedim evde, tek basina, kalbim kirik, yanima alamiyorum cunku annemin kedisi ile hasimlar! Kizimin iyiligi icin biraz hava degisikligi lazimdi ama. Benim icin de.

Oradan oraya, oradan oraya... Izmir bana hep iyi gelir. Kizim biraz deniz havasi alsin. Ben de insan goreyim.

Yaz gelse de Karaburun'a gitsek. Of  of.

Guncelleme: "Illa herkes hormon patlamasi yasayacak degil" derken oksitosin patlamasinin deli divane oldugum sut uretimine nasil etki ettigini bilip de onemsemeyerek nasil kendi bacagima siktigimi gormek de ucuncu gozumun acilisi oldu.  Umarim tum potansiyel analar hormon patlamasi yasar. Ben de aptalligima yanayim bence.