Ben

Bu aralar kendimi hic begenmiyorum. Davranislarimi, fizigimi, duygularimi, durusumu, aynadaki yuzumu. Resmen hala hormonlar tarafindan kontrol ediliyorum, bazen gram beynim yok.

Cocuk var ama ben de varim kafasina hala erisemedim. Bazen o kadar pacozum ki, o anda degil de geri donup baktigimda anliyorum bu durumu.

Sagligimi da cok onemsemiyorum. Ciddi bir alerjik rahatsizligim oldugunu dusunuyorum ve inatla doktora gitmiyorun. Dilimde hep ayni laf; su cocuk az buyusun de. Iyice kotuleseyim diye mi bekliyorum, ne yapiyorum, bilmiyorum. Hayatimla ilgili yaptigim tek iyi sey o da bir aydir seker tuketmemek. Gecen gun esimin bayila bayila yedigi bir cikolata vardi. Ondan tattim. Kendi yaptigim kuru meyveli sekersiz kurabiyelerim cok daha efsaneydi. Kendimi takdir ettigim tek sey bu.

Eski duzen hayallerde kaldi. Ev duzeninden bahsetmiyorum. Iliskiler de oyle. Kocamla da, kedimle de. Tek derdim gunduz kizimla olayim, o mutlu olsun, gece uyuyayim, ertesi gune enerji toplayayim. Kedi resmen yatmami bekliyor benim anca o zaman koynumda. Bazen oyun oynamak istiyor sanirim canina tak ediyor, gece miyavlamaya basliyor. Kiz uyanacak diye endiseleniyor ve ofkeleniyoruz. Gecen gun kocam cok abartti, onun da tahammulu yok, cok kizdi hatta bence kontrosuzlesti. Evde cocuguyla kavgasini ayiran dertli ana gibi hissettim kendimi. Cunku bir ara yalvarirken buldum kendimi, ne olur sakinles diye. Simdiye dek evdeki ilk ve asla tekrarlanmamasini istedigim siddet sahnesi buydu.

Cok oynasmaya da gelmiyorum bu ara. Enerjim yok. Ergen kizlar gibi "Sadece sarilalim, tamam mi?" diyecek moddayim. Ne zaman duzelirim bilmiyorum. Ama sakincali sularda yuzuyorum.

Yani ozetle her seyi, kendim dahil arka plana atiyorum.

Mutsuz degilim. Ama eksik hissediyorum. Zaten sorun da bu. Bu saydiklarimla ilgili en ufak bir acaba demesem ustune dusmem. Ama butun bu olan bitenden oturu huzursuzum. Degismem, degistirmem lazim. Nasil yapacagimi bilemiyorum. Kocam katalizor aslinda. Onun akisina kendimi biraksam belki biraz daha esneyecegim. Ama bu sefer de sanki kiza haksizlik ediyormusum gibi geliyor. Birinden birini secmek istemiyorum elbette, oyle olmamali. Ama sanki oyleymis gibi oluyor. Off, kafalar karisik.

Ha bu arada, eskiden hic olmazdi. Kocamla atismaya basladik. Cok ciddi sekilde degil ama bu da beni rahatsiz ediyor. Sevdigim birinin bana gonul koymasi, her zamanki gibi davranmamasi bende ciddi bir panik hali yaratiyor. Kaybetme korkusu yasiyorum sanirim. Bir de sucluluk duyuyorum. " O senin icin neler neler yapiyor bak, sen nankor musun?" gibi.

Raporlarim uzayabildigi kadar uzadi. Artik ucretsiz izin icin dilekce vermem lazim. Acaba baska bir yerden biraz daha bulabilir miyiz diye hala zorluyor kocam. Dilekce veremedim. Onumde 15 gun kadar bir surem kaldi. O zamana kadar gelmezse izin onayi sictim. Kocamda onun gerginligi de var, ne bok yicez biz simdi diye. Yapacak bisey yok. Ben buyutmek istiyorum cocugumu. Ve nasil oluyorsa hala bunun en iyi yol olabilecegini, bunu yapmanin ilerisi icin getirisinin daha cok olacagini, kiymetli oldugunu anlamiyor. Yarin ise gidecegim desem cok mutlu olur. Deli midir nedir? Keske azicik evimin kadini cocuklarimin anasi olacaksin ayarinda bir adam olsaydi.

Eskisi gibi oluyor mu her sey bilmiyorum. Eskisinden daha guzel olsun istiyorum.