Kedimle savasiyor, kendimden nefret ediyorum.

Hic bilmedigim bir benle tanistim dogumdan sonra. Hic sevmedigim, yanimda yakinimda olsun istemedigim bir ben.

Bu ben oyle ofkeli ki, tamamen saf, ilkel, kirli ve medeniyetten, sevkatten nasibini almamis bir ben. Kendisinden nefret ediyorum. Cunku cok kontrolsuz. Cok zayif zamanlarda cikiyor meydana ve cok ani gelisiyor. Gittikten sonra geriye utanc, uzuntu ve cogunlukla gozyasi kaliyor.

Dusunuyorum, bir cocugum daha olsa onunla nasil basa cikardim diye. Cunku canim oglum; kalbimde, sakinligimde, dilimdeki canim; davranislarimda dusmanim gibi.

Ciddi manada bir davranim bozuklugu basladi hayvanda. Ben ne zaman kizi uyutuyorum, o o zaman bogure bogure miyavlamaya basliyor.

Ve kiz uyaniyor.

Ve ben ben olmuyorum.

Bunu ozellikle utanayim, yerin dibine geceyim diye yaziyorum. Az once oyle bir hiddetlendim ki uykusundan zaten kedi sesi ile uyanmis daha kendine gelememis kizim anlamaya calisir gozlerle bana bakti. Ve sakinlesemedim. Kedimi arkasindan bagirarak kosturdum, yakalasam hirpalayacaktim. Kabardi hayvancik, ne oldugunu anlamadi. Sinir krizi gibi bir sey gecirdim resmen, dislerim sikmaktan aciyor hala.

Sonra sakin ol diyerek (soylemekle oluyorsa...) kizin yanina geldim ve onu pispislamaya giristim. Kediyi de sesi duyulmasin diye salona kapattim. Kiz uykuya kendini yeniden teslim ederken ben de aglamaya basladim. Bunu ona/ onlara nasil yaparim? Ikisi de evlat, ikisini de cok korkuttum. Simdi asagi inip salon kapisini actigimda oglumun gozune nasil bakarim bilmiyorum. Mavis mavis bakacak. Ve soramayacak, ben ne yaptim da bana boyle davraniyorsun, diye.

Ihmal ediliyor. Istemeden de olsa bu bir gercek. Aksam kizi uyutup ona dondugumde bir sure oynadiktan sonra hole gecip bogrunuyor yine. Yine kafamdan alevler cikiyor. Anlasamiyoruz bu ara. Frekans uymuyor. Cok uzuluyorum. Yuregim paramparca.

Canim cigerim derdim ona, simdi nereye konumlandigini bilemiyor hayvancik. Hic de oyle davranmiyorsun, ne bilecegim beni sevdigini diyecek dile gelse.

Ne yapip da sondururum bu davranisi bilemiyorum. Bir sisenin icine su koydum, onu salliyorum kiz odasindayken. Ama kucagimdayken ve gunduz olmuyor iste. Her miyavda gidip susturmaya calisinca davranisi kaliplasti. Simdi biliyor ki miyav= ilgi.

Gecen gun uzunca sohbet ettik kocamla. Benim defaktolarimdi konu daha cok. Degistim ve bunun farkindayim ve memnun degilim. Son yazilar hep serzenis zaten. Sorunlardan kacmaya o kadar alismissin ki, simdi kacamayacagin bir durumdasin ve saldiriya geciyorsun dedi bana. Ayrintisi da var elbette. Yardim kabul etmiyorum, ofkemi bu nedenle kontrol etmede zorlaniyorum, kendi kurallarim var ve esnemiyorum. Kendime bakmiyorum, sosyallesmiyorum. Bok gibi bir sey yani. Su aptal telefona cok takildim, beynimi uyusturuyorum surekli. Memnuniyetsizlik mode on.

Asla hayal ettigim yerde degilim. Ve yine kocam bunu soyle acikliyor; o kadar idealistsin ki, olmayinca paramparca oluyorsun. Her seyi kontrol edemeyecegimi ogrenmem lazim. 7 yilini psikoterapist olmak icin harcayan biri icin bu cok aci bir sey.

Gercekten once kendimi parcaladim simdi de sevdiklerimi parcaliyorum.