Ben çok sıkıldım.

Artık hafta falan saymayı kestim. Ağırlığı artmakla birlikte üç aşağı beş yukarı o kadar aynı ve o kadar hızlı ki günler, pes ettim, saymıyorum. Kaçıncı haftadasın, kaçıncı aydasın diye soranlara "Ay, off, bilmiyorum valla, ocaktan itibaren sayın işte diyorum.

-- Lan, aydınlanma yaşadım, ocak birinci aysaaaa, biz temmuzdaysaaak, ve ben basbayağı yeni yıl ile bebekleme hareketini başlattıysaaamm...

Yorgunum, ama asıl yorgunluğumun sebebi vicuuudumun ağırlaşması değil. Evde yenilenecek, yapılacak, alınacak, tadilata uğrayacak ne varsa bebekten önce bitirelim istemiştik. "Yaparız bi ara dostum yeaa." kafasında olduğumuz için yumurta kapıya dayanana ve temmuzun kavurucu sıcaklarına kavuşana kadar bekledik. Bir de buna benim direksiyon derslerim eklendi. Bir de zaten günümün neredeyse tamamını alan muhteşem sekiz beşlik işim var. Ve ben akşam nasıl yattığımı bilmiyorum.

Alt kattaki yatak odasına bir dolap almıştık. Sağ olsunlar bir buçuk ayda ancak getirebildiler, daha hala içine neyi nasıl yerleştireceğim, fikrim yok.

Camlara tel taktıralım da bizim kedi pikachu gibi süzülmesin, biz de sıcakta pencere açıp da yatabilelim diyorduk, bu ara onunla uğraşıyoruz evde. Tam evi temizledim diyorum, sonra bir bakıyorum, a ah! Yine tadilat zamanımız gelmiş!

Eeeeyy öz-gür-lüüükk

Kilere raf yapmak için bi dolu malzeme almıştık, sanırım mart gibiydi. Hala, hala, hala onları monte etmek için bir girişimde bulunmadık, çünkü kocam ben olmadan bir işe girişmiyor, çünkü ben de bütün her şeyle aynı anda başa çıkamıyorum.

Daha bebek odası gelmedi, daha onun için bir girişimde de bulunmadık. Ama sanırım artık almamız gerek.

Tabii bütün bu olan biten ekonomik olarak da bizi birkaç ay sonra ne bok yiyeceğiz acaba diye düşündürüyor. Bakınız, ücretsiz izin gerçeği. Kocam sürekli olarak bunu söyleyip duruyor ve ben bir kez daha sinir oluyorum, hem kendime, hem de ona. Sürekli ağzından "Sen ücretsiz izne ayrılacağın için..." cümlesi çıkıyor. Pes edip de "Tamam yaa senin okbli anana veririz çocuğu, o bakar, zaten tipleri de benziyor, beraber dip bucak temizlik yapar, klorak içinde yüzerler." dememi bekliyor galiba. Ama yok, bu sefer yemezler. Evleneceğimiz zaman da bazı şeylerden feragat ettim ben, kimse de "Ay ne düşünceli kız, bize zorluk çıkarmadı. "demedi bana. Bu sefer kendim için bir şey yapıyorum ve geri dönmeyeceğim, ne lafımdan ne duruşumdan.

Yazdıklarımı okuyorum ve fark ediyorum ki sadece evim değil, aklım da dağınık. Dün yine söyledim kocama, iki saat ustanın başında bekledi diye yorulmuş "Ayaklarım çok ağrıyor." dedi. İçimden carlamak geçti ama hanfendiliğimi korudum önce bir şey söylemedim. Baktım nazlanacak gibi, "İnsanüstü çaba harcıyorum bu aralar, her şey için." dedim. Dudağını büzdü. Yerim o dudağını ama üzgünüm, gerçekler bunlar.

Bir şey yokmuş gibi davranıyorum ama yedi aylık büyümüş bir karınla yapmam gerekenin fazlasını yapıyorum. Tek kişilik insanken bile saat onbirde, en geç o da, yatağa giren ben şimdi saat oniki buçuktan önce yatamıyorum. Sabah altıda kalkıp, çamaşırları makineye atıp, duşa girip, kuştu kediydi yemini bokunu temizleyip, kahvaltı hazırlayıp, iki üç parça ütü yapıp- belki bir gün azalacağını umarak-, -mesela bu sabah kedinin mamasını vermeyi unuttum, bravo bana-, kocamı uyandırıp, kahvaltı yapıp, çamaşır asıp işe gidecek kıvama gelecek kadar hazırlanıp evden çıkıyorum. Kızıyorum, sıkılıyorum, bir de bebek meselesi ile birlikte başıma iş aldığımı düşünüyorum, deli mi dürttü diyorum, neden o ay doğum kontrol hapını almadım, neden böyle bir boşluğa düştüm, aklımı mı kaçırmıştım, bir şey olmaz diye mi düşünmüştüm... Yok, alışamadım ben hala, kabul de edemedim. Kendimi, gelecekteki beni düşündüğümde We Need to Talk About Kevin filmindeki Tilda Swinton rolünde buluyorum.

Bu akşam eve gidince benim kedi- temsili

BU KADAR SORUMLULUK ALACAK KADAR BÜYÜMEDİM BEN DAHA!

Bir de haftasonu evde durmuyoruz. Aslında kötü bir şey değil, "Bi' daha mı gelecez dünyaya. ♫" diye düşünüp "İki denize de girmeyek mi, zaten sıcak" deyip gitmekte bir beis görmüyorum. Kocama söylediğimde o zaman temizlik için yardımcı çağırcaz ot bok diyor, la olm, temizlik için biri gelse anahtar mı vercen al haftasonu evde ne bok yiyorsan ye mi diyeceksin?  Ama bu evi kim adam edecek gardaaaaşşş??? Bu bebek bi anda doğmaya kalkarsa ben nasıl çıldırmayayım sonra bana biri bunu söylesin. Abartıyor muyum ben ya, napıyorum, of hiç mutlu değilim galiba ben.

Yoruldum, sıkıldım, ve bu işin ucunda feraha ereceğimi gösteren bir emare bulamadığım için umutsuzum, dinlenmek istiyorum, evimle ilgilenmek istiyorum, sakin kalmak istiyorum, sorumsuzluk istiyorum, anamın evine dönmek istiyorum!

Hamile kalmak akıllıca yaptığım bir şey değildi benim, hazırlıksız yakalandım. Ve başından beri kendimi toparlayamıyorum.

Çok çok çok sıkıldım.