Doğuma hazırlık ve nefes çalışması

Daha önce doğuma hazırlık ile ilgili eğitime gitmek gerekir mi gerekmez mi bununla
ilgili çekincelerim olduğunu paylaşmıştım. Okursam olur mu dedim, tamamen teslimiyetçi yaklaşsam en azından kendim sorun yaratmayacağım için hastanede de sorun yaşamam dedim, onu dedim bunu dedim...

Nihayetinde eğitime gittim.

Çünkü yedi ay geçti ben doğum ile ilgili hiçbir şey okuyamadım. Hamilelikten önce tez çalışması için daha fazla iş üstündeydim, ama şimdi bu konu hakkında ne okumaya ne araştırma yapmaya gücüm var. Hayatımın o kadar büyük bir kısmını kaplıyor ki hamile olmak -büyük kısmı mı, hayatımın tamamı falan demeliydim galiba- bir de okuma yapmaya vakit ayıramadım.

Hastane ve prosedürleri konusunda her ne kadar kaçındığım çok fazla şey varsa da içten içe istemediğim şeyler de vardı. Örneğin sürekli yatış. Örneğin damar yolu açılması. Örneğin duş almama izin verilip verilmeyeceği. Bunları düşünmemeye çalışıp gideceğim ve teslim olacağım diye düşünüyordum.

Çok şey okumasam da şunu biliyorum. Ben hastanede o süreci yaşarken doktor yani bütün bu süreci beraber geçirdiğim, tanıdığım ve güven duyabileceğim tek insan sadece doğumun son fazında benimle beraber olacaktı. Geri kalan zamanda tek başıma olacağımı biliyordum. Ama kabul etmiştim.

Sonra Gözde bana ısrarla eğitime gelmemi söyledi. Hatta haziran ayında psikodrama ile çakıştığı için gidemedim ve temmuz için kendimi ve kocamı ayarladım.

Ve geçtiğimiz haftasonu eğitimdeydik. Lotus'ta. Ve doğuma İzmir'e gelmeye ikna oldum. Ve kendimi de hastaneye değil, Gözde'ye teslim etmeye.

Burada kilit noktanın Gözde, Ayşe, Fatma olmadığını düşünüyorum. Burada önemli olan gebenin yanında olacak bir doğum destekçisi. Türkiye'deki sağlık sistemi de diğer bütün her şey gibi kötü, hastanelerde gebelere verilen destek de standart dışı değil. Ve bir bilinmezlik içinde hastaneye giden, telaşlanan, aklında binbir tilki dönen müstakbel anne babanın yanında, bu işleri iyi bilen özellikle gebenin yanında olabilecek ve aynı zamanda süreci de iyi bilen birinin olmasının çok rahatlatıcı olduğunu düşünüyorum.

Artık doğum psikologları, doulalar ve serbest çalışan ebeler doğumlara eşlik edebiliyorlar. Eğitim esnasında bunu da konuştuk. Hatta bir oyun vardı oynadığımız, bir sürü seçenek içinde "Hangilerinden vaz geçebilirsin, ne olsa senin için olmasa da olur diyebilirsin?" sorusu üzerine yerdeki kartlardan vazgeçebileceklerimizi seçtik. İlk vazgeçilebilenler arasında doğum psikoloğu vardı. Ve bunu çok kabul edilebilir buluyorum. Gebe, doğum anında desteğe ihtiyaç duyarken bunun sadece ruh sağlığı alanında değil aynı zamanda doğumun gidişhatıyla ilgili olmasını da bekler, dolayısıyla ne doula, ne psikolog ebenin vereceği desteği veremeyecektir. Tabii ki birisi varken diğeri de olsa, tam destek, hep destek her zaman daha iyi olur. Ama ben de psikolog da olsam doğumda yanımda bir ebenin bulunmasını isterdim. Hatta artık istiyorum. :)

Eğitim içeriği çok eğlenceliydi. Eğitime katılan yedi çifttik ve hepimiz adına tatmin edici bir çalışma yapıldı. Ve bence özellikle erkekler için daha verimliydi. Çünkü olaya dair bilmedikleri çok şey var ve sürekli "Nst ne, epizyotomi ne, mekonyum ne?" diye soru sordular. Kadınlar olarak da biz "Pfff, ne kadr slk sorular bunlar yaa!" diye gözlerimizi devirdik. Hastaneye yatış canlandırması yaptık, ve role giren anne baba adayının aklı çıktı, tam da böyle olacak, dehşete kapıldık, dediler.

Eğitim esnasında bir refleksoloji uzmanı geldi ve hepimize demo ayak masajı yaptı. Bana da "Gazın çok iyi." dedi. "Pardon?" dedim, "Bağırsakların iyi çalışıyor hazımsızlık, kabızlık gibi problemler yaşamıyorsun yani." dedi. "Eyvallah." dedim, ertesi gün tuvalet düzenim değişti. :D Galiba yanlış yere baskı yaptı, bana kaka yapma becerimi geri ver refleksolojici abla! :D

Eğitim gerekli mi sorusuna aslında gerekli değil cevabı verebilirim. Kadınlar için. Çünkü, az da olsa bedendeki değişimleri bizzat yaşayınca, eylemin içinde bizzat bulununca kadın ister istemez okuyor, izliyor, soruyor, konuşuyor vs vs. Ama erkekler için aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Erkek bilmiyor. Öğrenmeye de çalışmıyor. Doğum sürecinde kendine bir rol bulamıyor. Ne yapacak, gebeyi sadece hastaneye taşıyan kişi mi olacak? Gebeye destek mi verecek? Ebeveynleri mi yatıştıracak? Kayıt işlemleriyle mi ilgilenecek? Doğuma girecek mi? Girmek ister mi? Başa çıkabilecek mi? Her şeyden önce bütün bunları sorgulamak daha önce aklına gelmiş miydi? Bu nedenle eğitim özellikle erkekler için pozitif etki sağladı. Bunu önce kendi kocamda ardından eğitime katılan diğer erkeklerde gördüm. Bu nedenle eğitim etkili ve faydalı.

Benim için ise eğitim destek almanın gerekli olduğunu görmeme neden oldu. Doğumda özel ebe desteğinin rahatlatıcı, işleri kolaylaştırıcı, kişiyi özel hissettirecek, taleplerini önemli kılacak bir etkisi olacağını düşünüyorum. Doğum yapmak beş dakikada olan biten bir şey değilse, kadın doğumhaneye gidene kadarki geçen süreyi nasıl geçirecek bunu değerlendirmek lazım. Çünkü zaman çok, süre belli değil, süreç sıkıntılı. Ben kendi adıma bu zamanı zorlukla geçirmek istemediğimi anladım eğitim sonrasında. Hatta doktordan çok ebe ile vakit geçireceği düşünülürse insanın hangisine yatırım yapmak daha mantıklı, durup düşünmek lazım.

Ben eğitimden memnun kaldım. İyi ki gitmişim diyorum, herhalde hiçkimse bana ve bebeğe bu eğitimden daha büyük bir hediye veremeyecek. İyi ki davet etmiş beni Gözde.

Kocam da memnun kaldı. O kadar çabuk fikri değişti ki, "Tamam İzmir'e gidelim bence." demeye başladı.

Ve her şeyden çok, aynı durumda olan yedi çift olarak bir etkileşim yakalamak çok güzeldi. Kaygılar aynı, amaç aynı, hedef aynı... Göbekli göbekli tipler ve onların yanında dolaşan ayran budalası kocaman adamlar olarak pek keyifli, pek komiktik bence.

Kendimi açık etmek istemiyorum ama (çünkü gıybetkalpben) ola ki denk gelir de Gözde bir gün bunu okursa diye;

Teşekkür ederim Gözde. Bu benim için çok özel ve büyük bir hediyeydi.

Müsait bir zamanda şaraplı, şampanyalı kutlama yapmak dileği ile.