Bir gun cok sakin daha uyumlu, diger gun biraz mizmiz gece uykusu duzensiz oluyor.
Tek duzeni gece ve gunduzu fark edebilmesi. Cok ilginc ama hava kararinca -yasasin melatonin- uykusu geliyor. En gec 22.00 uyumus oluyor.
Goz enfeksiyonu yasadi. Ilac kullaniyor ama iyilesti sayilir. Ara ara olabilirmis bu, oyke dedi doktor.
Bir gunde emzik almaktan vaz gecti. Cok garip. Uyudu uyandi ve i ih, istemiyooom dedi ve almadi. Iyi mi kotu mu tartisilir. Her seyin bir artisi bir eksisi var cunku.
O dunyaya adapte olmaya calisirken biz de ebeveyn olnaya adapte oluyoruz. Bocaliyoruz burnumuz boka batiyor. Gercek anlamda da batiyor. Kaka yapmiyor diye dertlenirken motoru calistirdi bizim kiz, yiyor siciyor, yiyor siciyor. Oyle ki uykuya dalacak oluyor, bez degistirdigimiz icin uyaniyor hooop yeni bastan. Sinir bozucu cok.
Lohusalik cok fena. Kontrol edemiyosun kendini var ya oyle fena. O kadar cok agliyorum ki aklin cikar. Ama sinirden degil. Tuhaf bir huzun hali var, emzik verdik agla, kundak yaptik agla, kaka yapti agla... Kotu bir aglama degil ama bicimsiz, kontrolsuz bir aglama. 40 yapar deyince geciyor muydu?
Kendimizi deli sorguluyoruz. Ikinciyi yapanlara, "cicik cik gizil gilsinize" diyenlere hayretle sasiriyoruz.
Bir arkadasim hamile oldugunu ogrendi yeni. "Ayy cok sevindiiiiim." derken icimden "Agzina sicilacak yavruuuum." diye ic gecirdim. Neyse. Isssaaallaaah iyi olur.
Emiyor mu sorusu devam. Heveslileri cok. Nasil oldugu sorulan hep kizce. Ben? Ben bagrima ozgurlugumun tasini bastim. Kaybina agitlar yaktim. Ben kim kopeksem artik...
Misafiri hala sevmiyorum. "Ay ne zahmet ettiiin." nasil yalan bir laf, degil mi? Bu durum bende bir isik yakti. Bundan sonra lohusa ziyaretine -ki gitmem, lohusaya gidilmez arkadas!- hicbir sey yapmamasi adina israrda bulunup kesin teyit alip elim kolum dolu yemekle gidecegim.
Gecen gun kayinvalide fena faka bastirdi beni. Istanbuldan yegeni ve esi geldi. Ben saniyorum ki borek corek getircek. Evde de bir sey yok dogru duzgun. Bir geldiler elleri bos. Allahtan ekler almistik. Bileydim bi kek cirpardim.
Lohusalik zor. Kizce gun gectikce daha guzel. Evlat kedim cok tatli. Yavrum iki oyun oynandi mi mutlu oluyor. O kadar kiyamiyorum ki ona. Gerci hicbirine kiyamiyorum. Evlat iste...
Evet göz durumu genelde oluyor geçmiş olsun.
YanıtlaSilAh o sebepsiz ağlamalar,sonradan çok gülüyor insan kendine :))))
Farklı olan misafiri sevmemdi,hergelen hem eli dolu geliyor, hem de bebeği kucaklarında tutup beni özgür kılıyorlardı :))
Bizim gelen misafir daha cok biz almayalim modunda. Gerci benim de pek veresim yok, uyuzluk cunku😅
SilAslinda isin bir de su boyutu var. Ben cocugu birine verince o agliyor, aglayinca ay bu ac mi muhabbeti donuyor, ben de gururuma yediremiyorum ya mama meselesini, ondan hic vermeyeyim daha iyi diye dusunuyorum. Halbuki alakasi yok. Gel de anlat iste bana.
peki bu emiyor mu? sorusuna direk "evet emiyor" dense konu kapanmiyor mu? ne kadar? derler. ayarinda cok iyi denir. eee daha daha nasilsiniz? diye de uzar belki.
YanıtlaSilHelluşka Lohusacım,
YanıtlaSilÇok uzun zamandır birşeyler yazma niyetindeyim ama işte çocuklardan ancak fırsat buldum😆öncelikle yakınımda olsan şöyle kocaman bi sarılmak isterdim sana...hayatın manyak bi noktada biliyorum, geçecek bilsende o zaman öyle ağır akıyo ki bazen...hastaneden eve geldiğim o günü asla unutamam; işte şimdi s*çtık! Demiştim içimden..aynada değişen bedenime bakıp deformasyonuma inanamamıştım, ota boka ağlıyodum, geceleri emzirmek için uyandığımda sürekli pencereden yanan bi ışık var mı diye bakıyodum, bu saatte benden başka ayakta olan var mı?uyuyan kocama da allah ne verdiyse girişmek istiyodum, bebek diye yıllarca başımın etini yemişti, sözde herşeyi o yapacaktı ve ta taaataaaam daha ilk haftada bulduğu yerde sızan yine Oydu.Bu baby blues mu post partummu işte her ne haltsa beni fena halde madara etmişti. Ebeveynliğin çok ama çok yüksek fiziksel güç ve sıkı bir psikolojik sınav olduğunu anlamam da bu zamanlarda oldu. Bu durumdan en çabuk çıkanlar arkada bi joker ekibi olanlar oluyor bunu gördüm. Yani anneanne babaanne vb bir desteği olanlar bu süreci daha rahat anlatıyolar. Yazıkki benim böyle bi desteğim yoktu , o yüzden hem daha kısa sürede kendimi toplamak zorunda kaldım ve yine bu sebeple çok daha yıprandım. Demem o ki yakınında böyle bi destek varsa onu mutlaka kullan...yardım iste ve bunu onur meselesi yapma...Herkes aynı labirentte kayboluyo bunu unutma.bir yerde okumuştum, bir lohusanın söylediklerini en az 4 ay ciddiye almamalısız diyodu sanırım bi doula eğitmeni. Hormonların bunca pik yaptığı bi durumda kendini de akışa bırak, rahvan gitsin de,işte o zaman giderek iyileşiyo herşey...kocaman sarılıyorum💚