Fikrinize ihtiyacim var

Merhaba blog arkadaslarim. Nasilsiniz, iyi misiniz? Bizi soracak olursaniz bizler de iyiyiz. Lidya dunyaya, biz ona alisiyoruz. Duzenli bir duzensizlik icinde 24 saat nasil geciyor anlamiyoruz. Bir ay sonra ucretli iznim bitiyor ve bu kadarcik bebeler baskasina nasil birakilip da ise donulmek zorunda kaliniyor, anlayamiyor, dehsete kapiliyor ve devleti en icten duygularimizla kiniyoruz. F.ck the system!

Neyse ki simdilik planlar arasinda ise donus yok.

Ama sosyal hayata giris 101 seklinde ders almam gerekiyor.

Hayalimdeki bebek sahibi olma sekli bu degildi. Her yere bebekle gidecek bizim rutinimize uymasini bekleyecektik. Pek cok konuda duvara karsi filminden rol caldigimiz gibi bu konuda da biraz boka battik.

Aslinda kizimin rutine uymama gibi bir sikintisi yok. Onun derdi emmek. Emerek kendi icinde bir karadelik, bir sonsuz dongu, bir big bang falan ile yeni evrenler yaratabilir. O kadar diyorum. O cene nasil yorulmuyor anlamiyorum. Cocuum yiyor yiyor kilo almiyor. Emerken butun aldigi ne varsa kalori falan kalmiyor. Memeden agzini cektiginde bile boslugu emiyor.

Bu kadar cok memeye yapisik kalinca ben de oturdugum yerde, uzerimde dandik bir askili giyecek ile kaliveriyorum. Ne sutyen ne baska bir sey giyemiyorum. Pratik degil cunku. Bu sebeple misafir geldiginde cok geriliyorum. O sutyeni cikarip da giydigim bir normal insan kiyafetinden memeyi bulup bebegi emzirmek cok buyuk dert. Memeler kucuk oldugu icin araya giren her yeni kiyafet benim icin bir kat daha zorluk demek. Uzaklastikca memeyi tutmasi guclesiyor cunku.

Bebek sonrasi ben

Birilerinin eve gelmesi sorun oldugu gibi birilerine gitmek veya disari cikmak da benim icin sorun. Yine yukarida bahsettigim sebeplerden dolayi.

Aslinda genel tabloya baktigimizda sorun kizimda degil bende. Planlarimiza adapte olamayan benim. O her yerde emebilir, yeter ki emsin.

Mama vermek de hala sorun. Belki sacma diyeceksiniz ama birisi bizi kizimi mama ile beslerken gorunce cok utaniyorum. Duygum tam olarak bu. Utanc. Ve biraz da mahcubiyet. Sey gibi; "Ehe ehe, iste napalim, bizde de boyle oldu."

Emzirme destek sistemi denen bir yontemle mama veriyorum. Yani mememi tuttuktan sonra beslenme sondasini agzinin kenarindan sokup emerek mamayi cekmesini sagliyorum. Birisi bizi boyle gorse aklindan gecirecegi seyin "Ah yaziiik, emziremiyor da neler yapiyor yavrucak." oldugunu dusunuyorum. Sanki bana aciyacakmis gibi. Ama ben kendime aciyorum.

Iste bu dusuncelerim yuzunden disari cikmak veya misafir almak benim icin tam bir kabus. Cok uzuluyorum.

Bir de sut cogalsin diye istedigi zaman emzirmeye basliyorum ki bu da dedigim sonsuz dongu icinde. Yapmazsam da sucluluk duyuyorum.

Ama bir yerinden de tutmam lazim. Bu durum beni depresiflestiriyor. Simdilik duygu durumum boyle ama kroniklesirse...

Nitekim korkarak ne kadar devam edebilirim diye dusunup birkac aydir katilamadigim psikoterapi egitimine onumuzdeki haftadan itibaren devam etmeyi planliyorum. Sabah ondan aksam  yediye kadar devam edecek. Esneklik gosterebilirim. Emzirme icin bizimkiler gidip gelebilirler, atolyede bekleyebilirler yani tum gun ayri kalacagim diye bir sey de yok aslinda. Ama bizimkiler kizi sakinlestiremezlerse ve aglama krizine girerse diye korkuyorum. -Ben ciddi ciddi cocuktan korkuyorum. Mesela simdi yataginda yatiyor hafif hafif mikirdaniyor ve benim yuregim agzimda. Aglayacak diye cok korkuyorum, o agladigi zamanlarda midem bulaniyor ve kendimi kusacakmis gibi hissediyorum, saka degil.-

Kizimi memeden baska bir sekilde uyutabilmem lazim. Simdilik sadece memem haric kanguruda uyuyor. Bunu gelistirebilmek icin ne yapmaliyim? Nasil baska turlu de uyumasini saglayabilirim kizimin? Uyku egitimi icin cok erken. Daha dun bir bugun iki. Ama bensiz uyumaya da yavastan alissa fena olmaz. Onumde yapmam gereken cok is var. Kaldi ki onumuzdeki ay ise basliyor olabilirdim.

S.O.S.

Helikopter ebeveyn olma yohlunda, uygun adiiimmm mars mars!

"Onu gondermeyin beni gonderin o daha kucucuk cocuk" Kahpe Bizans
"O aglamasin ben aglarim o daha kucucuk cocuk" Ben.