30 Aralık 2017 Cumartesi

Onsuz bir bucuk saat

Bu siralar hayatimizi ciddi manada degistirecek bir ugras icindeyiz.

Hayir, bebekten bahsetmiyorum, bebek depreminden sonra uc de yetmez bes tane diyerek kendimize yeni isler cikariyoruz, hadi hayirlisi...

Daha cok kocamin yonlendirmesi dahilinde olan, aslinda pesi sira suruklendigim bir sey bu, su anda. Cunku bebekten gayri kendime ait yaptigim tek sey uyumak.

Gel gelelim, atti beni de kazana bir kere. Oyle olunca baska yukumlulukler dogdu. Gecen sali da bunlardan birini karsilamak adina evden cikip kusumu yaban ellere (babaannesi ve dedesi) teslim etmem gerekti. Kocami bile bazen "yaban eller" olarak tabir eden bana bu bir koydu bir koydu, daha da ifade edebilecek cumlem yok.

Bir saatligine diye ciktik evden. Tesadufen uyuyacagi tuttu hanfendinin. Gunduz adam gibi uyumaz cunku.   O kadar tedirginim ki, gik dese "Tamam ben gitmiyorum, vazgectim diyecegim. Bir yandan da uyansa da beni gorse simdi gormezse ve aglarsa o zaman ne yapariz diye endiselenmeye basladim. Kafada yaz dur iste.

Neyse ciktik evden. Siteden cikana dek pencereye baktim durdum. Gormeyi bekledigim sahne, elleri cama yapismis arkamdan aglayan bir cocuk. Ben onu birakamiyorum ya, istiyorum ki o da beni birakamasin.


Ama ote yandan evden cikmamla birlikte bir ozgurluk dalgasi sardi dort bir yanimi. "Laaaan, ilk defa kendin sokaga cikiyorsun, bakkal cakkal isi de degil, yuzde yuz kendim icin. Vay anasini!" Yagmurdan sonra gelen topragin kokusunu fark ettim, ne guzelsin dedim, sevdim.

Gittigimiz yerde gorusmeye basladik. On dakika oldu ben kurtlanmaya basladim. Kocami surekli "Telefonun titresimi acik mi aradilar mi, aglamis midir, bak bakayim bir sey var mi?" diye taciz ettim. Kocamla bir saat diye yaptigimiz anlasma oldu mu sana bir bucuk saat.

Eve kendimi nasil attim, bilmiyorum. En son arabadan inip kocami beklemeden eve kosusumu ve sutyeni uzerimden firlatisimi animsiyorum. Gerisi bebeyle sevismeler...


Bu arada kiz uyumus. 15 dk once uyandi biraz mizirdandi sadece dedi kayinvalidem. Herhalde en uzun gunduz uykusu oldu bu. O da bensiz oldu iyi mi! Halbuki ne guzel uyurdum ben de onunla.

O degil de... Ben bu kizi nasil birakip kendime ait bir seyler yapacagim, hic bilmiyorum. Itiraf ediyorum, fazla baglandim!







4 yorum:

  1. Yok yok bence gayet tadinda bi baglanma o... Yavru soyle 5-6 aylik olup da beslenme aralari uzayinca, etrafi kesfedip aglamalari dikkati dagitilarak önlenebilir hale gelince sen de daha rahat birakip cikacaksin. Tamam cok uzun degil belki ama en azindan 2 saat kafan rahat bir iş yapabileceksin. Bebenin memeye - bak anneye degil haa memeye :)))- bagimli oldugu ilk zamanlar galiba anne de ic guudusel olarak uzaklasamiyor.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Mizmizim hem kolay ah hemn cok zor diye sana sarki sozu gondereyim.:)

      Sil
  2. Ay (kimseler duymasın) bu manyaklık hallerimiz elbet geçecektir diye umut ediyorum. İşe başlamama daha bir sene var, vay ben yavrumu bırakır nasıl işe giderim diye hayıflanmaya başladım bile. Ama onu bırakıp dışarı çıkınca (zevk için de değil ha, hastaneye falan) tamam bi pişmanlık bi isteksizlik oluyor başta, yalnız temiz havayı içine çekiverince insan yaşadığını hissediyor yav.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Evet aynen oyle Sari'cim. Biraksan ona birakmasan kendine vicdan azabi. Dogum izni bitti. Uc aylik bebe nasil birakilir, bilmiyorum. Ucretsiz izinler olmasa vay halimize.

      Sil